Na meer dan een jaar veilig in Nederland te hebben doorgebracht vond ik het wel weer tijd voor een nieuw avontuurtje, dus ben ik zondag 29 april in het vliegtuig gestapt naar Managua, Nicaragua! Zes weken zon, Spaans, jungle, stranden, backpackers in een compleet andere wereld.

De vliegtuiggoden waren me niet erg goed gezind. Door een plaatselijk stormpje boven Heathrow en een tankstop op Gatwick was mijn aansluiting naar Miami al lang en breed vertrokken toen we eindelijk landden. Ik kreeg gelukkig wel een hotelovernachting, waar ik gehuld in fleecevest en wandelschoenen het diner en ontbijt misbruikt heb. Op Koninginnedag poging twee, het ging goed tot we na een half uurtje taxien weer rechtsomkeert maakten omdat er iets stuk was. Volgens de piloot maakte dat niets uit, maar het moest wel genoteerd worden. Anderhalf uur voor een ondervraging over wat je Amerika komt doen (vrij weinig), een extreem trage paspoortcontrole en een zoektocht naar je tas op het meest chaotische vliegveld dat ik ooit heb gezien is al weinig, maar een half uur ging hem echt niet worden, dus overstap twee was ook mislukt. Gelukkig ging er later die dag nog wel een vlucht naar Managua (en stond er naast mij bij de zeurbalie een jongen die er zojuist achter was gekomen dat hij in plaats van een ticket naar San José in Costa Rica, een ticket naar San José in Californie had, het kan altijd nog erger).

In Managua werd ik gelukkig nog opgewacht door mensen van Casa Xalteva, de school waar ik een weekje Spaanse les heb gehad en die projecten, beurzen en maaltijden verzorgt voor kansarme kinderen. Ze brachten me naar een gastgezin in Granada, een koloniale stad ongeveer een uur van Managua vandaan. Ik kreeg een warm welkom, fijn bed, aangename koude douche (en een kakkerlak die me even goed liet schrikken), een puppy en twee Engels sprekende zoons die, zeker de eerste avond, fijn als tolk konden dienen. Ontbijt, lunch en avondeten bestond uit gallo pinto met iets erbij. Gallo pinto is rijst met bonen, voedzaam maar niet heel smaakvol.
Granada is kleurrijk, levendig, bloedheet en het was prettig om daar even een paar dagen te wennen aan de mensen, de straten en de warmte. Ik heb vier dagen, vijf uur per dag privé Spaanse les gehad, dat is natuurlijk nooit genoeg maar ik heb er toch wel wat van opgestoken. Met de lerares kon ik uiteindelijk over alles een conversatie voeren maar snelsprekende Nica´s versta ik voor geen meter. Maar ik kom waar ik wil, ook met ingewikkelde bus-taxi-bus-bus-taxi constructies en daar gaat het om. De bus is hier trouwens soms een pick-uptruck, soms een oude Amerikaanse schoolbus volgestouwd met schattige schoolkindjes, mangoverkopers, fietsen en kippen, soms een prettig microbusje met airco. En vol bestaat niet, er past altijd nóg iemand bij. In de verkeerde bus stappen kan eigenlijk ook niet, als ze je langs de weg zien staan gaat het van MANAGUAMANAGUAMANAGUAMANAGUAMANAGUUAAINSTAPPENINSTAPPENINSTAPPEN (dat laaste is een aanname).
Verder verdwaal ik wel aan de lopende band, want als je de weg vraagt antwoorden mensen: twee blokken naar het noorden en drie naar het westen. Dan moet je dus wel weten waar het noorden is. Niet echt mijn sterkste punt.
Nicaragua is duidelijk arm, huizen zijn soms echt krotjes en de verborgen werkloosheid straalt je tegemoet. Maar de mensen zijn vrolijk, vriendelijk en behulpzaam en het voelt niet onveilig op straat. Koude douches, gaten in de weg, stroom die uitvalt, je wc-papier in de prullebak gooien, het went allemaal best.

Zondag ben ik vertrokken naar Laguna d´Apoyo voor een relaxdagje aan een meer. Erg fijn om even af te koelen en wat andere mensen te ontmoeten (een groep Belgen en Nederlanders, je kunt er niet omheen), want op de talenschool was het wel erg rustig geweest. Het was heerlijk, voor een paar euro krijg je avondeten en ontbijt en heerlijke vruchtensapjes zijn hier spotgoedkoop. Bij het vallen van de avond klonk er een immens kabaal van krekels, vogels die een geluid maken of ze een gaatje in de boom aan het boren zijn, apen (?) en andere mysterieuze wezens.

De volgende dag naar Léon, iets minder toeristisch en eigenlijk leuker dan Granada, maar wel nog heter, zo heet dat ik net een uur in de supermarkt met airco heb gezeten. Na een pubquiz (ook daar ontkom je niet aan) en een avondje stappen met een groep Amerikanen heb ik een nachtje in een heel fijn hostel aan het strand geslapen. Nu ben ik terug in Léon, want morgen vertrek ik voor een tweedaagse wandeling over een vulkaan met de Quetzaltrekkers! Een organisatie die hikes organiseert en met de opbrengst straatkinderen hier helpt. We kamperen op de vulkaan, en er is mij beloofd dat je lava kunt zien in de krater. Ik heb er zin in, ook al wordt het zwaar met al het water en spullen die we moeten dragen.

Foto´s houden jullie tegoed, ik moet even een modern internetcafé of iemand met een laptop vinden!