Ik hoorde dat de lente eindelijk is aangebroken daar in het verre Nederland, geniet ervan! En heel erg bedankt weer voor alle leuke berichtjes :)! Inmiddels bevind ik mij in Panama, maar ik zal proberen kort en bondig verslag te doen van de afgelopen weken.

Eerst de vulkaan... Met 8 liter water, een tent en wat eten op mijn rug, temperatuurtje van 35 graden Celcius, 16 mede-idioten en 3 gidsen heb ik een sprintje van 7 uur getrokken naar de top van Volcan Telica, een actieve vulkaan. Het was heet, zwaar en dodelijk vermoeiend, maar de smeulende lava 's avonds maakte alles goed. Geslapen onder de sterrenhemel in de zwavellucht, hard hopend dat de vulkaan het bij rookwolken zou houden. De terugweg was aanzienlijk minder zwaar, door de jungle en de velden.
De volgende dag ben ik met Carla, een Nederlandse vrouw naar Isla Ometepe vertrokken, een eiland dat bestaat uit, alweer, twee vulkanen. Na een levensgevaarlijke boottocht op een scheve, platte boot belandden we in een soort hippiehostel vol mafkezen. Nou kan ik meestal best overweg met mafkezen, dit was toch ietwat overdreven, en toen Kurt Cobain himself losging op psychedelische bliepjesmuziek ('It's so hard not to dance on this music), besloten wij dat het tijd was om naar de buren te vertrekken. Daar was het erg gezellig, de dorm was een soort boomhut en de locals in de bar hadden engelengeduld met mijn Spaans (een gesprek van een half uur duurt minstens 2 uur). We hebben gammele mountainbikes gehuurd om de 36 km (bergje op bergje af, en heel veel stenen) rond de vulkaan te fietsen, ik vond het prachtig. Overal koeien, varkens, kippen en paarden die vrij rond liepen over het eiland, iedereen zei gedag en zwaaide en mensen waren duidelijk niet erg gewend aan bezoekers. We hadden daardoor wel een beetje honger na een uurtje of zes hobbelen... Ook nog paardgereden, op een supergehoorzame 2,5 jaar oude hengst.

Met een beetje pijn in mijn hart ben ik weggegaan, op weg naar San Juan del Sur. Ik denk dat dat de meest toeristische plek van Nicaragua is, veeeeeel Amerikanen en erg op surfen gericht. Ik heb in Nieuw Zeeland al ondervonden dat dat niet echt iets voor mij is, dus ik had een beetje spijt dat ik weg was gegaan van Ometepe. Maar gelukkig, ik ben uit de tacobar geplukt door een werkelijk briljante rastafari en twee Duitsers, hele goede avond gehad met rum en kokosnoten vers uit de boom achter het hostel.

Toen was het alweer tijd voor het volgende land, Costa Rica! Rijker, duurder en toeristischer, maar niettemin prachtig, en GROEN! Ik ben meteen naar de hoofdstad San Jose gegaan om de volgende morgen de bus naar Puerto Jimenez te nemen, dichtbij National Park Corcovado. Corcovado is een jungle vergelijkbaar met het Amazonegebied, het was een lange reis maar ik heb er absoluut geen spijt van gehad. Ik heb besloten om te gaan lopen met een gids, hoewel veel mensen het alleen deden. Drie dagen, twee nachten, met Roger, geboren en getogen in Corcovado, die het geluid van elke vogel herkende en binnen een paar minuten zag waar ze zaten. Het was echt geweldig, ik was achteraf ZO blij dat niemand een gids wilde delen, iedereen in het Rangerstation was jaloers op mijn verhalen en foto's. Zelfs na 12 uur lopen had ik er geen genoeg van, we zijn misschien twee andere mensen tegengekomen en met de telescoop die hij bij zich had kon je alle apen, vogels, miereneters, luiaards, krokodillen, uilen, tucans, papegaaien, tapirs, slangen en kikkers perfect zien. Het oergeluid van de brulapen 's morgens om 4.30 uur was een indrukwekkende wekker, oorverdovend. Het was leerzaam en gezellig, de tien minuten die we met meer mensen gelopen hebben waren meteen heel anders, Ik vond het heel gaaf om door de jungle te sluipen en te fluisteren om de dieren niet weg te jagen, met kippenvel om m'n armen op zoek te gaan naar de poema die heel dichtbij was (de slingeraapjes sloegen alarm, maar we hebben hem helaas niet gezien), en stil te moeten staan terwijl een gigantisch leger van army ants alles doodmaakt wat op zijn pad komt. Ze bewogen om onze voeten heen, terwijl alle spinnen (groot!), kevers, vliegen en alles wat kruipt in blinde paniek probeerde te vluchten, en vlak boven ons hoofd het onweer losbarstte en de brulapen weer deden alsof ze grote gorilla's waren.
Helaas helaas helaas regende het de derde morgen zo hard dat het onmogelijk was de rivieren over te steken. We hebben met een groep een boot teruggenomen, stiekem baal ik er nog steeds een beetje van, want het was echt het hoogtepunt van mijn reis tot nu toe.

Van de jungle naar de Cariben, gehuld in een grote marihuanawolk (de Cariben, ik niet), een 13 uur durende busrit verder. Beetje bijgekomen, rondgefietst, gefeest en van het strand genoten in Puerto Viejo, aapjes, luiaards en ocelots van heel dichtbij gezien in een rescue centre, en vandaag ben ik met wat mensen naar Panama vertrokken. Erg relaxte grensovergang (een brug met een enkele spoorlijn die je over moet lopen, geen idee wat er gebeurt als er een trein aankomt), en nu ben ik in Bocas del Toro, een eilandengroep vlak over de grens.

De tijd vliegt, over minder dan twee weken ben ik alweer thuis. Ik ga nog even genieten van het strand, de jungle en de zon, tot gauw!